دعاى آن حضرت هنگام نشستن بين اذان و اقامه

معاوية بن وهب گويد: هنگام مغرب بر امام صادق - كه بر او درود باد - وارد شدم، امام اذان گفت و نشست، شنيدم دعايى مى خواند كه تا به حال نشنيده بودم، سكوت كردم تا امام نمازش را تمام فرمود، سپس گفتم: اى مولايم شنيدم دعايى را مى خوانى كه تاكنون نشنيده ام، فرمود: اين دعاى امير المؤمنين - كه بر او درود باد - است كه در شبى كه در بستر پيامبر خوابيد آن را خواند، و آن اينست:

اى آنكه با او پروردگارى كه خوانده شود نبوده، اى آنكه برتر از او آفريدگارى كه از او ترسيده شود وجود ندارد، اى آنكه به جز او معبودى كه جانب او رعايت شود نمى باشد، اى آنكه وزيرى كه او را فرا گيرد نداشته، اى آنكه دربانى كه خوانده شود براى او نيست.

اى آنكه بر درخواست بسيار تنها بخشش و كرمت افزون مى گردد، اى آنكه در مقابل عظمت گناه تنها رحمت و عفوش بسيار مى شود، بر محمد و خاندانش درود فرست و نسبت به من آنچه شايسته آنى را انجام ده، چرا كه تو شايسته پرهيزكارى و شايسته بخششى، و تو شايسته بخشش و خير و نيكى مى باشى.

دعاؤه في السجدة بين الاذان و الاقامة

عن ابي عبدالله عليه السلام قال: كان اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب عليه السلام يقول لاصحابه: من سجد بين الاذان والاقامة فقال في سجوده:

رَبِّ لَكَ سَجَدْتُ خاضِعاً خاشِعاً ذَليلاً.

يقول الله تعالى: ملائكتي و عزتي و جلالي لاجعلنّ محبّته في قلوب عبادى المؤمنين، و هيبته في قلوب المنافقين.