صحیفة الزهراء (سلام الله علیها) نسخه متنی

اى سرّ رسول در تو مُضمر
اى نور مجسَّم مصوّر
در مُلك وجود زيب و زيور
غمخوار و نگاهبانِ شوهر
بيت و حجر و مقام و مشعر
تو جانى و ديگران چو پيكر
برهان تو محكم و مقرّر
و از بحر تو شعبه اى است كوثر
حق روشن و غالب و مظفّر
اى از تو مشام جان معطّر
شد قلب منير تو مكدّر
بر باب تو گفته اى مزوّر
زد قنفذ ملحد ستمگر
مائيم به سوگ و ناله اندر
بر سر ز ستايش تو افسر
بر چرخ رفيع مَجد اختر
و اى حاجب درگه تو هاجر
هم سنگر و هم پيام و همسر
اى شخص شخيص عصمت و فرّ
اى بضعه حضرت پيمبر
بر نخل وجود احمدى بر
كوى تو رواق قرب داور
در ارض و سما بسان تَندر
تو بحرى و من ز قطره كمتر
با آن همه فخر بى حد و مرّ
كردند معاندان مؤخّر
پهلوى تو را به ضربت در
كافتد به دل از بيانش آذر
بنگر كه بود پريش و مضطر
بر سر ز ستايش تو افسر
بر سر ز ستايش تو افسر

شيرين به مدح فاطمه بانوى بانوان
عقد گهر به محفل ياران و دوستان
از او مدد بگيرم و از فيض او توان
ما را كجا و راه بدان جا و آن مكان
از قطره كمترى بَر آن بحر بيكران
از حضرتش توجه و اين است ارمغان
وين خانواده را نبود مثل و هم عنان
غير از خدا كه خلق زمين كرد و آسمان
باشد سر خلوص باين عرش آستان
هم امن شد نصيب من اينجا و هم امان
از بهر افتخار كنم مدح او بيان
با مدح او ز خويش كمالى كنم عيان
ناجح كسى بود كه از اين ره شده روان
تا با شفاعتش ببرم حظّ جاودان
بنموده افتخار بخيل فرشتگان
در هل اتى و آيه تطهير رو بخوان
يا در بغل رسول خدا گيردش چو جان
مردى بجز على نبُدش مثل و هم عنان
خواند و بس است بهر تو اين نام و اين نشان
آنگونه شد مشوّه و ديد آن همه زيان
حقِّ على و حق تو بردند از ميان
كايد برون ز پرده و عدلش شود عيان
آيد (على) بهار وصال از پى خزان
آيد (على) بهار وصال از پى خزان

كى فرصت جلوه دارد اينجا، زهرا
هنگامه كند وليك فردا، زهرا
عالم چو الفبا شد و معنى، زهرا
كى مى شدى آفريده، لولا زهرا
و آن برزخ ما بين دو دريا، زهرا
خير دو سرا، درخت طوبى زهرا
بر مسند افتخار يكتا، زهرا
ما بين اَب و بَعل و بنيها، زهرا
سرچشمه نور چشم طاها، زهرا
فرمود نبى: ام ابيها، زهرا
امروز نگهداشته برپا، زهرا
از مجمعشان شود چو منها، زهرا
يك زن نبود سواره، الاَّ زهرا
كافى است براى شيعه، تنها زهرا
آن شيعه كه ورد اوست: زهرا زهرا
آن شيعه كه ورد اوست: زهرا زهرا

مى رسد بسكه به گوش دل من ناله زار
كز دل مادر گيتى ببرد صبر و قرار
مى چكد خون دل و ديده ز منقار هزار
كه نه ثابت به فلك ماند و نه ديگر سيار
نه مساعد ز مهاجر نه معين از انصار
آتشى زد، كه برافروخته تا روز شمار
نور حق كرد تجلّى مگر از شعله نار
چون بدان سينه بى كينه فرو شد مسمار
شده از سيل سيه، روى جهان تيره و تار
من نگويم چه شد اينك در و اينك ديوار
گوهرى از صدف بحر نبوّت به كنار
بازوى كفر قوى، پهلوى دين گشت نزار
گر شنيدى كه نبودش به سر و روى خمار
چون كند جلوه در او خيره بماند ابصار
بت پرستى كه همى داشت به گردن زنّار
آنكه از اوّل به خداوندى او كرد اقرار
كه نه حرفش شرفى داشت نه قدرش مقدار
جز خبيثى كه بود نخل شقاوت را بار
يا چو آهى كه برآيد ز درون بيمار
لاله سان داغ و چون نرگس همه شب را بيدار
كه پس از مرگ وى آيند به گردش اغيار
كه پس از مرگ وى آيند به گردش اغيار

كعبه ويران شد حرم از سوز صاحبخانه سوخت
شد چنان كز دود آ هش سينه كاشانه سوخت
تا ابد زان شعله هر معمور و هر ويرانه سوخت
آتشى افروخت تا هم خمّ و هم پيمانه سوخت
همچو مجنون عقل رهبر را دل ديوانه سوخت
كز سموم شرك آن شاخ گل فرزانه سوخت
تا كه از بيداد دونان گوهر يك دانه سوخت
خرمنى در آرزوى خام آب و دانه سوخت
عالمى از حسرت آن جلوه مستانه سوخت
خرمن اسلام و دين را تا قيامت سوخته
كى سزاوار فشار آن در و ديوار بود
سينه سيناى وحدت مشتعل از نار بود
گوئى اندر طور غم چون نخل آتش بار بود
از كجا پهلوى او را تاب آن آزار بود
نقطه پرگار وحدت مركز سمار بود
روى گيتى، زين مصيبت تا قيامت تار بود
آنكه جبريل امينش بنده دربار بود
تا توانايى به تن، تا قوت رفتار بود
ليك پاى همَّتش بر گنبد دوَّار بود
ليك بر گردن بلند از دست آن گمراه شد
كز غم جانسوز او خون از در و ديوار ريخت
يك چمن صرصر بيداد ز آن گلزار ريخت
از فراز شاخسارى از جفاى خار ريخت
كاسمان خوناب غم از ديده خونبار ريخت
بر سراسر طوطيان عالم اسرار ريخت
يا كه عنقاء ازل خون دل از منقار ريخت
چشمه هاى خون ز چشم ثابت و سيّار ريخت
شورشى سر زد كه سقف گنبد دوّار ريخت
عقل حيران، طبع سرگردان، زبان لال است لال
با دلى از خون لبالب رفت در خاك اى دريغ
آه كان تابنده كوكب رفت در خاك اى دريغ
با تنى بيتاب و پر تب رفت در خاك اى دريغ
چون قمر در برج عقرب رفت در خاك اى دريغ
مستجار دين و مذهب رفت در خاك اى دريغ
اولين محبوبه ربَّ رفت در خاك اى دريغ
جبرئيلش طفل مكتب، رفت در خاك اى دريغ
در بساط قرب اقرب، رفت در خاك اى دريغ
هر بسيط و هر مركب، رفت در خاك اى دريغ
تربتش از خلق پنهان همچو سرّ مستتر
تربتش از خلق پنهان همچو سرّ مستتر