Mystère

Mon cœur m’échappe. A l’aide, hommes de jugement!

Mon secret ne le sera plus pour bien longtemps.

Ma barque est en morceaux. Souffle, ô vent secourable,

pour que je puisse voir encore ce visage!

Nous n’avons que dix jours d’enchantement sur terre:

sers-toi, pour tes amis, de ce temps éphémère.

Au cercle de la fleur et du vin, hier au soir, le rossignol chantait.

Ce matin, il faut boire.

On doit payer pour son salut.

Sois généreux et pense un jour à ce derviche besogneux.

Le repos, dans ce monde et dans l’autre, est concis:

sois bon pour tes amis, pardonne à l’ennemi.

On ne veut pas de nous parmi les gens de bien?

Si tu n’es pas d’accord, change donc le Destin!

Cette amère liqueur, mère de tous les vices,

plus qu’un baiser de vierge est source de délice.

Si tu n’as rien, cherche l’ivresse et le plaisir:

le mendiant devient riche avec cet élixir.

Ne te révolte point! Il brûle comme un cierge,

ce charmeur dans la main de qui mollit la pierre.

Le miroir d’Alexãndre est la coupe de vin

où tu peux, de Dãrius, voir l’empire Iranien.

Les beautés du persan sont des sources de vie:

échanson, va le dire aux pieux vagabonds!

Hãfiz, bien malgré toi, ta robe s’est salie de vin.

Cheikh au froc pur, donne-lui ton pardon!

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز باشد که بازبینیم دیدار آشنا را

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت روزی تفقدی کن درویش بی‌نوا را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است با دوستان مروت با دشمنان مدارا

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند اشهی لنا و احلی من قبله العذارا

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد دلبر که در کف او موم است سنگ خارا

آیینه سکندر جام می است بنگر تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا

خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند ساقی بده بشارت رندان پارسا را

حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

Source: MONTEIL. Vincent Mansour, Le Divan de Hãfiz, éd. Kitãbsarãy-e Nik, Téhéran, PP.20-22.

Articles Relatifs: